Introductie

"  ... One of the most interesting polarities in Art is between representation, as one end of the stick, and abstraction at the other end,
and I’ve found my-self all over that stick. ... "

De schilderkunst is zo’n veelomvattend begrip geworden dat menigeen de weg kwijtraakt. Het is vandaag de dag niet meer mogelijk om in een bepaalde traditie of stijl verder te gaan zoals in het verleden. Traditionele waarden zijn weggevallen en er bestaat geen algemene beeldtaal meer, geen objectief kader, waarbinnen kunstenaars hun weg kunnen zoeken.

Individuele gevoelens/gedachten zijn niet voldoende om mee te werken. Op een zeker moment heb je een objectief kader nodig om de basis te geven, waarop je als kunstenaar verder kunt bouwen. Dit kader vind je vooral in het verleden. Door te kijken naar de meesters van het verleden kun je verschillende opvattingen over b.v. het gebruik van licht/donker of kleur onderscheiden.

Bijvoorbeeld het werk van Titiaan en Rubens. Door de vele kopieën die Rubens van Titiaan gemaakt heeft, kun je het verschil in vooral het kleurgebruik en de licht/donker opvatting bestuderen.

Hetzelfde proces als bij Titiaan/Rubens zien we later bij Pissarro en Cézanne. Cézanne gaat soms letterlijk uit van een schilderij van Pissarro om daar vervolgens een heel eigen structuur en kleur aan te geven. Een verschil in visuele opvatting. De impressionistische/atmosferische opvatting van Pissarro wordt een dynamisch samenspel van vlakken en kleuren bij Cézanne.

Waar gaat het om in de schilderkunst? Kleur, vorm, lijn. De snelle opeenvolgende veranderingen in de 19de, begin 20ste eeuw, hebben de klassieke schilderkunst van hun sluier van b.v. mythologie en religie ontdaan en een stroom van ontwikkelingen laten zien, van figuratie tot abstractie.

Maar er is geen referentiekader meer. Dus hoe maak je een interessant schilderij? Hoe ga je om met de ruimte. Door vlakken en kleuren een relatie te laten aangaan kan een bepaalde dynamiek tussen voor/achter/voor ontstaan, die een visuele ruimte kunnen geven zonder (een nadrukkelijk) gebruik van perspectief. Degene die een duidelijke omslag in denken en daarmee een omslag in zijn werk gemaakt heeft, is Mondriaan, die d.m.v. horizontalen en verticalen een structuur van vlakken creëert, die zeer dynamisch is. ‘Dynamisch equilibrium’ noemt hij het en ‘ombeelding’.

Zijn werk is zeer consequent en men kan dit als een abstractie beschouwen, die nauwelijks verder te ontwikkelen is of men kan het als een 'dynamisch evenwicht' zien, dat als uitgangspunt kan dienen voor het weergeven van ruimte op het platte vlak.

Mijn eigen werk komt voort uit bovenstaande gedachten. Eigenlijk baseer ik me op het werk van de grote vernieuwers, die enorme gevarieerdheid van mogelijkheden en heb mezelf de vraag gesteld hoe daarmee om te gaan.

Als laatste nog enige persoonlijke gegevens.
Geboren in Reeuwijk. Kunstacademie Den Haag (1970-1974). Vijftien jaar in het buitenland gewoond met mijn man (1985-2001), eerst in Nicaragua, daarna in het Nabije en Verre Oosten.
Sinds 2001 terug in Nederland en sindsdien bezig met het afronden/vervolg van mijn werk, dat in diverse landen begonnen is.